Ik ben Odette en dit najaar doe ik vrijwilligerswerk bij BeLeef in Portugal. De komende weken neem ik jullie graag mee in mijn reis daar naartoe en in de ervaringen die ik opdoe tijdens mijn tijd bij BeLeef. Vorige week stelde ik me aan jullie voor, en vandaag deel ik iets over het onderdeel paardentherapie. Dit keer vanuit het paard zelf.
Zou jij meegaan?
Met iemand die geen verbinding met je maakt en je niet ziet?
Nee toch? Nou ik dus ook niet. Ik ben een van de paarden die wordt ingezet binnen BeLeef bij de paardentherapie. Ik word ingezet om te spiegelen en om cliënten in contact te brengen met hun gevoel en ze het verschil te laten ervaren om dat uit te spreken. Dat praten kan ik trouwens niet zelf, dat laat ik aan Emanuel over.
Bij mij in de bak spelen veiligheid en congruentie een grote rol. Precies die dingen waar cliënten met een eetstoornis mee stoeien. Vaak hoor ik ze zéggen dat ze oké zijn, maar zo voelt het voor mij dus heulegaar niet in de bak. En dan word ik verondersteld met een van hen – of met allemaal! – mee te lopen.
Schatteverredarrie! Doodeng.
Dus meestal begin ik er niet aan. Dan kunnen ze de bout haggelen: dan blijf ik mooi in het hoekje bij mijn verzorgster hangen. Iemand met een eetstoornis is nooit op zichzelf gericht maar altijd op de ander. Op die eetstoornis. En die verzint telkens nieuwe regels en gedoetjes, dus die cliënt is er eigenlijk nooit echt bij. Ik kan dus gewoon allemaal trucjes toepassen in die bak. Doe ik ook. Lachen man.
Soms hoor ik vooraf wat intenties mijn kant op wapperen. Dan weet ik dat ze weer komen. Vooraf spreken ze af dat ze bij hun gevoel blijven, niet gefrustreerd raken. Drie keer raden? Eenmaal in de bak zijn die intenties zo over het hek gekieperd.
Soms loop ik een rondje mee. Maar dan ineens kijkt zo’n meisje om: waar is de rest? Dan blijkt ze het alleen te doen. Ja, dan kap ik er dus ook mee. En dan kun je zacht klakkend naar me toe lopen, of naar me fluiten, maar dan ga ik weer terug mijn hoekje in. De groeten.
Zou jij meegaan met iemand die je niet zag?
Die geen écht contact met je maakte, omdat de ander niet in contact staat met zichzelf?
Ik spiegel gedrag. Wanneer cliënten niet in lijn zijn met zichzelf, zijn ze niet veilig voor mij om mee te lopen. Dus zolang zij niet congruent zijn, beweegt er niets.
Toch gaat er ook veel goed, alleen dat zien die cliënten niet. Zo jammer! Ik blijf bijvoorbeeld rustig, klapper niet met mijn oren. Ik laat scheetjes, om spanning af te voeren. Wordt alleen maar gelachen! Nou ja zeg. Doe ik toch ook niet?
Afijn: ik doe mijn best en per week zie ik meer van die meiden tevoorschijn komen. Dat vind ik leuk, want eigenlijk ben ik best nieuwsgierig naar hen. Maar die veiligheid hè…. Dat is echt heel belangrijk voor mij als paard.
———————————————-
Een vrije interpretatie. Als vrijwilliger sta je aan de kant en kijk je ernaar. In gedachten reisde ik naar 2019, toen ik mijn eigen verslavingsproces doormaakte. Ook ik werd uitgenodigd om een paard uit de weide te gaan halen. Destijds kon ik lullen als Brugman, lieve woordjes fluisteren of de halster beetpakken maar er gebeurde helemaal niets: Indy bleef waar ze stond.
En als ik nu terugkijk naar mezelf in 2019, was ik ook niet meegegaan. Inmiddels is dat anders: ik laat me nog steeds coachen met paarden en ik wordt nog steeds gespiegeld in mijn gedrag. Right in the face. Soms hilarisch en soms pijnlijk. Desondanks de moeite waard om te blijven doen, net als het leven zelf.
Groep B67 is hard op weg hun eigen stem en richting te vinden. Ze werken hier knetterhard en ik neem mijn petje voor ze af. Voorzichtig en tegelijk vastbesloten komen ze één voor één steeds meer tevoorschijn. Met een voorzichtige kwetsbaarheid en met vermilderde blikken voor zichzelf én elkaar.
Ik ben dankbaar dat ze mij toestaan hierin een stukje met ze op te lopen.
