Ik ben Odette en dit najaar ga ik vrijwilligerswerk doen bij BeLeef in Portugal. De komende weken neem ik jullie graag mee in mijn reis daar naartoe en in de ervaringen die ik opdoe tijdens mijn tijd bij BeLeef.
Wie ben ik?
Ik word een speels kind genoemd, vermomd als volwassene. Als taalfilosoof speel ik met woorden en met perspectief, waardoor je blik verandert. Eind 2024 heb ik me aangemeld als vrijwilliger voor BeLeef!
Tussen 28 september en 25 oktober ben ik in Loulé en verricht ik hand- en spandiensten. Ook geef ik schrijfworkshops, omdat ik naast mijn koffer óók mijn schrijfboekjes en vulpennen heb meegebracht.
Want ja, wat vindt die eetstoornis er zelf eigenlijk van?
Deze reis betekent voor mij dat ik voor het eerst in mijn leven alleen op reis ga. Mijn systemische huis, waar ik sinds mijn geboorte woon en generaties voor mij ook, laat ik achter.
De eetstoornis en ik
Ik heb geen ervaring met een eetstoornis. Wél had ik lang een destructieve relatie met alcohol. Inmiddels ben ik 6 jaar clean en weet ik dat een verslaving en een eetstoornis dicht bij elkaar kunnen liggen. Het ziet er van buiten anders uit, maar van binnen kent het een zelfde onderliggende problematiek: aanpassen, meebewegen, je niet goed genoeg voelen, teveel zorgen voor de ander, daarom zelf niet meer goed bij je gevoel kunnen komen. Niet meer in verbinding zijn. Met jezelf of met anderen. De een vlucht in alcohol of drugs, een ander raakt verstrikt in destructieve eetpatronen of rituelen daaromheen.
BeLeef heeft net als ik een eigen kijk op iets wat een ‘stoornis’ wordt genoemd. Wat is een stoornis eigenlijk precies? Welk mens woont eronder? Zien we die nog? En dan de stoornis zelf: hebben we die niet óók iets te vragen?
Wat vindt die eetstoornis eigenlijk van zijn rol? Welke veiligheid bood hij ooit? Wat heeft hij opgeleverd? Tot waar heeft hij iemand gebracht?
BeLeef werkt vanuit ervaringskundigheid, met professionals en vanuit liefde. Met de blik gericht op liefde en heelheid. Net als ik.
Via deze blogs neem ik je graag mee op reis, in Portugal.
Met wie ga ik?
Ik help bij B67: de groep die op 13 september vertrokken is. Acht bijzondere vrouwen: allemaal verschillend en met een gemeenschappelijke deler: een eetstoornis.
In elk van hen leeft iets anders. Een wens. Iets in hen is klaar met de gewoonten en de rituelen. De angst. Ze delen een verlangen om de tralies van de eetstoornis achter zich te laten om een eigen leven te gaan starten. Bij de kennismaking in ’s Graveland spraken ze zich uit, moedig en krachtig tegelijk. Ze kennen de beren op de weg en weten welke bagage er meegaat.
En ze weten óók wat ze willen achterlaten.
Wat me raakt is dat hoewel hun verhalen anders zijn dan het mijne, de ondertoon hetzelfde is.
Het gevoel nooit goed genoeg te zijn. Te moeten presteren en dat niet kunnen. Het idee hebben dat je continu in het verkeerde klasje of de verkeerde groep bent beland. Niet goed weten wat je wilt omdat je er echt, oprecht niet bij kunt komen.
Omdat je zo vaak hebt meebewogen, dat je niet meer voelt waar jij begint.
Naast deze gevoelens herken ik ook hun verlangen om zichzelf te leren kennen, omdat ze dat nog niet eerder deden.
Groep B67 vertrekt twee weken eerder dan ik: in week 3 sluit ik me bij hen aan.
Ik zie naar ze uit.
Fotografie: Esther Bekker
