In de serie Be-Leef de reis van… nemen (oud-)cliënten je mee in hún persoonlijke reis – van het allereerste begin van hun behandeling tot waar ze nu staan. Ze delen openhartig over hun eetstoornis, waarom ze hulp zochten, hoe ze de opname hebben ervaren, het Natraject en het leven daarna. Een kijkje achter de schermen van herstel, vol eerlijke verhalen, moeilijke momenten én hoopvolle stappen. Om jou te informeren, te raken én misschien zelfs te inspireren.
We trappen deze serie af met Estelle! Zij neemt jullie de komende weken via deze blogs mee in haar reis bij Be-Leef! Tijd om haar even voor te stellen.
Hoi, ik ben Estelle, 22 jaar (tijdens Be-Leef 21). In het dagelijks leven word ik blij van de zon op mijn gezicht, muziek luisteren, creatief bezig zijn met tekenen of schilderen, fotoboeken maken, wandelen/ spelen/ knuffelen met mijn hond of gewoon lekker ontspannen met bijvoorbeeld een goede serie. Daarnaast spreek ik graag af met vriendinnen of familie, maar ik heb ook tijd voor mezelf/ rustmomenten nodig – die ik mezelf ook steeds vaker echt probeer te gunnen.
Ik begon me af te vragen wat anderen van mij vonden en verloor het contact met wie ik was.
Mijn eetstoornis begon toen ik 12 was, rond de overgang naar de middelbare school. Het was een periode waarin ik veel verloor: mijn veilige omgeving, mijn vertrouwde vriendengroep en eigenlijk een deel van mezelf. Ik begon me af te vragen wat anderen van mij vonden en verloor het contact met wie ik was. Ooit was ik het meisje dat uitblonk in haar hobby’s, hoge cijfers haalde en alles ‘goed’ deed, zonder daar hard voor te hoeven werken. Maar opeens lukte dat niet meer en voelde ik me niet goed genoeg, onzeker en zoekend.
Het minderen van eten werd mijn nieuwe manier van ‘goed zijn’ en voelde als een prestatie. Complimenten van buitenaf versterkten dat gevoel. Maar onder die controle schuilde vooral een groeiende angst. De eetstoornis sloop er langzaam, maar ook steeds sneller in: zowel door dingen te vermijden als door mijn bewegingsdrang. Mijn dagen bestonden op een gegeven moment volledig in het teken van calorieën opzoeken, leren en bewegen.
Thuis kwam ik vaak weer in oude patronen terecht.
Ik ben jarenlang in behandeling geweest – bij een psychiater, een diëtist, een kinderarts, en ben meerdere keren opgenomen in het ziekenhuis en klinieken. Die hulp richtte zich vooral op eten en het fysieke herstel. De structuur en regels waren duidelijk en strak. Soms hielp het, maar ergens raakte ik mezelf in dat alles nog meer kwijt. Ik voelde me afhankelijk van anderen en deed wat ‘moest’, maar voelde geen ruimte om echt bij mijn gevoel te komen. Thuis kwam ik vaak weer in oude patronen terecht.
De visie, de omgeving, het feit dat therapeuten ook ervaringsdeskundigen zijn – het sprak me enorm aan
Ik had al eens van Be-Leef gehoord. Toen ik op social media zag dat het opnieuw open ging, voelde ik direct een soort enthousiasme en hoop. De visie, de omgeving, het feit dat therapeuten ook ervaringsdeskundigen zijn – het sprak me enorm aan. Maar makkelijk was het niet om de stap te zetten. Mijn twijfels gingen alle kanten op: van Ben ik wel ziek genoeg? tot Kan ik dit wel aan? Financieel was het ook een overweging en de heimwee leek me erg lastig. Maar ik wist ook: dit is precies mijn patroon – mezelf het niet waard vinden, altijd rekening houden met anderen, blijven hangen in afhankelijkheid. Als ik echt wilde herstellen, moest ik het mezelf gunnen en het voor mezelf doen.
En dus besloot ik: ik kies voor mij.
En toen meldde ik me aan…
Volgende week zondag staat deel 2 online! Estelle deelt dan alles over het aanmelden, de screening en de start van haar behandeling: het Voortraject.
Bekijk hier alle blogs!
