In de serie BeLeef de reis van… nemen (oud-)cliënten je mee in hún persoonlijke reis! Van het allereerste begin van hun behandeling tot waar ze nu staan. Ze delen openhartig over hun eetstoornis, waarom ze hulp zochten, hoe ze de opname hebben ervaren, het Natraject en het leven daarna. Een kijkje achter de schermen van herstel, vol eerlijke verhalen, moeilijke momenten én hoopvolle stappen. Om jou te informeren, te raken én misschien zelfs te inspireren.
De komende weken is Roos aan het woord! Zij neemt jullie via deze blogs mee in haar reis bij BeLeef! Vorige week vertelde ze alles over het Natraject, vandaag vertelt ze in deze voorlopige laatste blog meer over het Reïntegratietraject waar ze nu in zit.
Voor mij voelde dat eigenlijk vooral als: oké, en nu?
Na de opname en het Natraject brak er opnieuw een spannende fase aan: de Reïntegratie. Voor mij voelde dat eigenlijk vooral als: oké, en nu?
Persoonlijk wilde ik alles tegelijk oppakken: werken, studeren én sociale activiteiten, het liefst allemaal tegelijkertijd. Mijn hoofd draaide overuren met ideeën, van nieuwe studies tot banen en toekomstplannen. Gelukkig remden mijn therapeuten me soms af en hielpen ze me om stil te staan bij mijn dromen en verlangens, in plaats van van de hak op de tak te springen.
Tijdens het Natraject was ik al begonnen met rijlessen. Dat gaf me een vast moment in de week, iets dat structuur en houvast bood. Later, in het Reïntegratietraject, werkte ik een maand op de kinderafdeling in het ziekenhuis. Het was ontzettend leerzaam en ook heel leuk, maar ik merkte dat het toen nog niet helemaal paste binnen mijn herstelproces. Dat toegeven vond ik lastig, maar het was wél de juiste keuze voor dat moment.
In Spanje ontdekte ik daarnaast dat ik zelfstandiger ben dan ik dacht
Ik koos ervoor om (nog) niet te blijven werken, maar eerst weer terug te gaan naar mijn eigen dromen en doelen. Eén daarvan was de Nijmeegse Vierdaagse lopen. Als kind zei ik al dat ik dit ooit wilde doen (woonachtig in de omgeving van Nijmegen). Eind 2024 besloot ik: in 2025 ga ik ervoor – zowel fysiek als mentaal.
Het ticket regelen was een uitdaging. Toen er alleen nog doorverkoop kaartjes waren, bleef ik volhouden en de site refreshen. En opeens: daar was het ticket! Ik kon mijn ogen niet geloven. Het voelde alsof mijn droom met dat startbewijs al een beetje werkelijkheid werd.
Toch kwam er spanning bij kijken. Ik kreeg een peesblessure en wist lange tijd niet of ik überhaupt kon starten. Om mezelf uit de negatieve gedachtes te halen en ook de spanning thuis (mijn broertje zat midden in zijn examens) te doorbreken, besloot ik een week naar Spanje te gaan. Daar deed ik bewust even helemaal niets. Geen “moeten”, gewoon zijn.
En dat gaf me zoveel kracht en inzichten. Ik besefte dat ik mezelf zelden écht rust gunde, terwijl mijn lichaam daar juist om vroeg. Achteraf ben ik dankbaar dat ik die keuze maakte. Mijn voet herstelde en uiteindelijk liep ik de Vierdaagse pijnloos uit – mét een grote glimlach. Familie en vrienden zeiden: “Roos, je hebt dit écht gedaan!” en ik dacht alleen maar: ja, ik heb dit gewoon gedaan.
In Spanje ontdekte ik daarnaast dat ik zelfstandiger ben dan ik dacht: mezelf verstaanbaar maken in een andere taal, oplossingen zoeken als iets misging… dat gaf me persoonlijke groei en kracht.
Waar ik vroeger elke dag in de sportschool van het hotel had gestaan, koos ik nu voor rust en genieten
Na de Vierdaagse volgde de zomervakantie en eerlijk gezegd ontstond er toen een soort gat. Zonder houvast wist ik niet goed wat ik met mijn tijd moest. Samen met mijn therapeuten en mede-cliënten besprak ik dit, en ik ontdekte dat ook ‘niks doen’ oké kan zijn.
Zo heb ik 12 dagen vakantie gehad waarin ik veel bij het zwembad lag, ontspannen met een siësta en soms meedeed aan animatieactiviteiten. Waar ik vroeger elke dag in de sportschool van het hotel had gestaan, koos ik nu voor rust en genieten. Genieten van het buffet, nieuwe dingen proberen, lachen met mensen om me heen en bewust uit mijn comfortzone stappen. Daar zit namelijk de groei!
Bij thuiskomst ontdekte ik een nieuwe hobby: fotografie. Met mijn camera ging ik wandelen en op zoek naar mooie plekken. Het bracht me in het hier en nu en gaf me plezier en rust tegelijk.
Door de steun voelde ik me eraan herinnerd dat ik dit niet alleen hoef te doen
Wat me in dit hele traject hielp, waren de sessies met mijn Isa power coach die aangesloten zitten bij BeLeef. Haar sprak ik om de week en in de andere week hadden we met de groep + een andere groep samen online meetings waarin we samen besproken waar we tegenaan liepen, wat er goed ging en hielpen we elkaar op weg door middel van een thema bespreking. Daarnaast sprak ik ook nog de maatschappelijk werker 1x in de 4 weken ongeveer. Door de steun voelde ik me eraan herinnerd dat ik dit niet alleen hoef te doen. Het zorgde ervoor dat ik kon reflecteren, bijsturen en ook mijn successen kon vieren.
Natuurlijk gaat het nog steeds met vallen en opstaan, maar ik sta sneller op dan ooit met nieuwe kracht en inzichten.
De laatste twee weken van de zomervakantie vond ik pittig. Mijn studie stond voor de deur na een tussenjaar en de vragen vlogen door mijn hoofd: Heb ik wel de juiste stageplek? Kan ik een volledig rooster in één keer aan? Is dit wel de juiste opleiding?
Gelukkig kon ik dit bespreken met mijn therapeuten en mede-cliënten. Hun steun maakte dat ik besefte dat ik niet de enige was met dit soort twijfels. Het gaf me rust om te weten dat ik dit gewoon mag gaan ervaren. En mocht het niet passen, dan kan ik altijd nog switchen.
Op dit moment sta ik op een plek waar ik trots op ben. Ik ben uit mijn comfortzone gestapt, heb nieuwe hobby’s ontdekt, leer mijn grenzen beter bewaken en durf steeds meer te vertrouwen op mezelf. Natuurlijk gaat het nog steeds met vallen en opstaan, maar ik sta sneller op dan ooit met nieuwe kracht en inzichten.
Ik durfde beter mijn grenzen aan te geven, leerde bewust pauzes te nemen en ontdekte dat niet alles altijd perfect hoeft te zijn
Toen ik eenmaal écht begon met school, merkte ik dat het soms best pittig was om alle prikkels, sociale contacten en het volle rooster weer op te pakken. Na een periode waarin mijn dagen vooral bestonden uit therapie, rustmomenten en kleine stapjes, voelde school soms overweldigend. Toch ontdekte ik al snel dat ik sterker was dan ik dacht. Ik durfde beter mijn grenzen aan te geven, leerde bewust pauzes te nemen en ontdekte dat niet alles altijd perfect hoeft te zijn. Dat gaf lucht!
Langzaam vond ik een manier om mijn dagen anders in te delen: ruimte maken voor mijzelf én tegelijk te studeren. Waar ik eerder dacht dat het één het ander volledig zou overnemen, merkte ik juist dat ze naast elkaar kunnen bestaan. Het gaf me vertrouwen om te voelen dat ik kan studeren én aan mezelf werken tegelijk. Natuurlijk gaat dat met vallen en opstaan, maar het voelt vooral als iets dat ik nu écht zelf heb gekozen en dat maakt me trots.
De studie die ik volg, is de opleiding Leefstijlcoach. Voor mij is dat geen toevallige keuze, maar juist een bewuste keuze. Ik wil later anderen begeleiden, niet door de symptomen aan te pakken, maar door écht te kijken naar de mens áchter die symptomen. Precies zoals ik dat zelf bij BeLeef heb ervaren. Daar voelde ik me gezien, gehoord en gesteund. Dat gevoel van echtheid en oprechte aandacht gun ik ook de mensen die ik straks mag begeleiden na mijn studie. Het idee dat ik mijn eigen ervaringen kan omzetten in kracht en later iets kan betekenen voor anderen, maakt dat ik nog meer motivatie voel om door te gaan met het leven leven ipv overleven!
Vroeger zou ik in die dalen meteen teruggegrepen hebben naar eetgestoord gedrag, maar dat is nu niet meer nodig
Wat ik in dit hele proces vooral heb geleerd, is dat er altijd momenten zullen zijn van pieken en dalen. Vroeger zou ik in die dalen meteen teruggegrepen hebben naar eetgestoord gedrag, maar dat is nu niet meer nodig. Ik mag moeilijke gevoelens herkennen én erkennen, en ik mag erover praten met mensen in mijn netwerk of het van me afschrijven. Alle emoties mogen er zijn, ze hoeven niet weggestopt te worden. Dat besef geeft me vrijheid en maakt dat ik steeds meer durf te leven zoals ík dat wil.
Reïntegratie is niet zwart-wit. Soms zet je drie stappen vooruit en dan weer één terug. Voor mij gaat het vooral om blijven luisteren naar mijn lichaam, mild zijn voor mezelf en niet bang zijn om mijn dromen achterna te gaan. En ook: beseffen dat rust pakken óók een stap vooruit is.
Herstel betekent voor mij niet dat ik nooit meer val, maar dat ik steeds beter leer opstaan en dat ik onderweg mag genieten van alles wat ik wél kan & hiervan kan genieten. Het hoeft niet altijd iets groots te zijn, al is het de zon die schijnt of een glimlach van iemand die je tegenkomt, genieten van het leven. Als ik terugkijk, ben ik dankbaar dat ik de stap naar BeLeef heb gezet. Het bracht me dichter bij mezelf en gaf me de tools om écht te kunnen leven i.p.v. te overleven!
