In de serie BeLeef de reis van… nemen (oud-)cliënten je mee in hún persoonlijke reis! Van het allereerste begin van hun behandeling tot waar ze nu staan. Ze delen openhartig over hun eetstoornis, waarom ze hulp zochten, hoe ze de opname hebben ervaren, het Natraject en het leven daarna. Een kijkje achter de schermen van herstel, vol eerlijke verhalen, moeilijke momenten én hoopvolle stappen. Om jou te informeren, te raken én misschien zelfs te inspireren.
De komende weken is Roos aan het woord! Zij neemt jullie via deze blogs mee in haar reis bij BeLeef! Vorige week vertelde zij alles over het Voortraject en vandaag vertelt ze alles over haar Opname in Portugal.
Het vertrek
Vlak voor vertrek voelde ik spanning in mijn lijf en hoofd. Alle gedachten gingen door elkaar: Kan ik écht herstellen? Vind ik aansluiting bij de groep? Hoe ga ik zes weken zonder telefoon doen? Hoe kan ik mijn emoties reguleren zonder destructief te worden? Wat als het wel mij gaat helpen? Hoe kan ik alles uit de opname halen? ect. Onwijs veel spanning, maar ook kracht en hoop!
Op het vliegveld ontdekte ik gelukkig al snel dat ik niet de enige was met deze vragen. Een groepsgenoot had haar hond meegenomen, en terwijl de hond mijn spanning aanvoelde en bij me kwam snuffelen, kon ik mijn gedachten even verzetten. Het gaf een eerste gevoel van rust, met de gedachte dat er op de Quinta pups waren om voor te zorgen tijdens puppy corvee of wanneer je hoog in je spanning zat er even heen kon gaan ter afleiding.
Het afscheid van mijn moeder en vertrouwenspersoon, met de woorden “je kunt het” en een paar laatste knuffels, gaf moed. Maar bij de douane volgde mijn eerste paniekaanval toen mijn verzwaringsknuffel in de scan werd tegengehouden. Samen met de therapeuten die meevlogen, wist ik weer tot rust te komen. Dat gaf vertrouwen: ik stond er tijdens moeilijke momenten niet alleen voor.
Eerste indrukken
Bij aankomst op de Quinta voelde ik direct warmte en liefde. Het team stond klaar om ons met open armen te ontvangen. Ondanks dat het donker was, straalde de Quinta door de verlichting en de huiselijke sfeer iets veiligs en vertrouwds uit. De volgende ochtend in het daglicht werd dit gevoel bevestigd: ruimte, vrijheid en hoop. Het voelde als een cadeau, een plek waar ik mocht gaan werken aan mijn herstel.
We werden persoonlijk verwelkomd door het team, door middel van een knuffel als je dat wilde en kregen vervolgens uitleg over de huisregels. We maakten kennis met onze buddy’s: kamergenoten waarmee je de eerste 4 weken je kamer deelt en op een laagdrempelige manier je gedachten bijvoorbeeld kunt delen. Samen met mijn buddy checkten we bijvoorbeeld dagelijks bij elkaar in. Voor mij waren dit waardevolle momenten van verbinding, waarin zowel tranen als lach gedeeld konden worden. Naast je buddy was er altijd 24/7 steun beschikbaar van verpleegkundigen en tijdens het programma ook van therapeuten.
Dagelijkse ritmes en therapieën
De dagen hadden een duidelijke structuur: ochtend- of puppy corvee, eetmomenten, therapie blokken, rust en een gezamenlijke dagafsluiting met een dankbaarheidsmoment. Geen dag was hetzelfde, net zoals de maaltijden die je kreeg. Het zijn lange dagen die je maakt, maar dit wordt goed afgestemd met elkaar op wat je aan kunt. De therapieën varieerden van creatieve uiting, mindfulness, tuin- en paardentherapie tot systeemgerichte opdrachten en individuele gesprekken. Naast de therapieën waren er in het weekend en op woensdagen ook gezamenlijke uitjes, die ontspanning brachten én meteen een kans gaven om te oefenen met situaties buiten de Quinta.
Alles wat je deed, was eigenlijk therapie: je werd gespiegeld in gedrag, ontdekte valkuilen en patronen, en leerde hoe de eetstoornis in je leven functioneerde. Soms confronterend, maar altijd waardevol. Belangrijke inzichten waren onder andere dat ik emoties niet hoef te verdoven met destructief gedrag, dat ik simpelweg een knuffel of gesprek mag vragen, en dat ik plezier en speelsheid mag toelaten, zelfs op tafel dansen mocht tijdens een gezellige avond.
Moeilijke momenten & confrontatie
De grootste uitdagingen waren vergelijking en controle. Ik merkte hoe vaak ik mezelf met anderen vergeleek en grip probeerde te houden op andermans gedrag, zodat ik mijn eigen probleem niet hoefde te voelen. De therapeuten bleven daarin duidelijk: ze waren er voor mij, maar niet voor mijn eetstoornis. Soms voelde dat hard en confronterend, maar tegelijk gaf het veiligheid. Ze lieten merken dat ze mij zagen als persoon met emoties, angsten en verlangens, niet als eetstoornis maar als Roos. Een moment dat me bijgebleven is, was toen ik tijdens een groepsgesprek werd aangesproken op mijn vergelijkingsgedrag. Ik dacht dat ik het goed verborgen hield, maar anderen zagen het wél. Dat deed pijn, maar het bracht me ook een belangrijke spiegel: ik wilde niet langer gevangen blijven in die patronen, ik wilde leren vertrouwen op mijn eigen proces.
Herstel is alles behalve een rechte lijn. Er waren dagen dat ik me sterk voelde, licht en vol vertrouwen. En er waren dagen waarop ik het gevoel had dat ik terug bij af was. Juist in die wisseling, die golfbeweging van pieken en dalen, leerde ik dat ik niet opnieuw hoef te beginnen na een moeilijk moment. Elke stap, ook de moeilijke stappen, hoort bij het proces.
Ik ontdekte nieuwe manieren om met spanning en emoties om te gaan: mijn gevoelens van me afschrijven, een gesprek aangaan, frisse lucht pakken of simpelweg een knuffel vragen. Het belangrijkste inzicht: ik hoef niet te wachten tot het misgaat. Ook op een gewone dag mag ik zeggen: “Ik heb het even moeilijk.” Dat maakt dat ik het niet meer alleen hoef te dragen.
Groei en verandering
Langzaam begon ik verschil te merken. Ik durfde mijn stem vaker te laten horen, stelde vragen (zelfs in het Engels, iets waar ik me eerst voor schaamde) en liet mijn innerlijke kind steeds vaker zien, dat nieuwsgierig was in plaats van de controle te willen houden, en buiten de lijnen wilde werken in plaats van het gereguleerde plan te volgen. Waar ik eerst bang was om te veel te zijn, merkte ik dat er juist ruimte was voor mijn echte zelf en dat de mensen om mij heen de echte Roos ook veel leuker vonden dan de eetstoornis.
Sociaal voelde ik me steeds veiliger binnen de groep. Ik ontdekte dat ik verbinding mocht maken zonder me te vergelijken of mezelf te verstoppen. Een leuke outfit waarover ik complimenten kreeg, deed mij veel goeds. Het gaf mij een boost van zelfvertrouwen, net als bijvoorbeeld dansen met de groep waar ik eerder stil zou blijven staan gaf mijn lijf signalen dat het oké was om mee te doen, ik hoefde mezelf niet buiten de groep te plaatsen. Emotioneel leerde ik aandacht en steun vragen op een gezonde manier, zonder destructief gedrag in te zetten. Dat was nieuw, spannend, maar ook bevrijdend!
Oefenen met het echte leven
De laatste twee weken verbleven we in cottages (huisjes op het terrein waarin je alleen of met een groepsgenoot verbleef tussen therapie blokken). Een spannende, maar belangrijke stap richting zelfstandigheid. Minder toezicht betekende meer oefenen: met koken, zelfzorg, ontspanning, en op tijd aangeven als iets moeilijk was. Het gaf me de kans om te ontdekken dat ik het kon, misschien niet perfect, maar wel op mijn manier en met hulp van anderen.
Ook kreeg ik mijn telefoon terug. Dat was soms overweldigend: prikkels, berichten en social media die weer van zich lieten horen. Maar ik leerde dat ik niet alles meteen hoefde te beantwoorden of te bekijken. Ik mag prioriteit geven aan mezelf en mijn herstel, dit is niet egoïstisch maar een vorm van zelfzorg.
Belangrijkste lessen en herinneringen
Wat deze zes weken zo bijzonder maakte, waren niet alleen de therapieën, maar vooral de mensen en dieren om me heen. De therapeuten die hun persoonlijke verhalen deelden en lieten zien dat kwetsbaarheid kracht is. De groepsgenoten met wie ik zoveel deelde: tranen, maar ook lachen, dansen en speelsheid. En de honden, die onvoorwaardelijk steun gaven, juist op momenten dat woorden tekortschieten.
Samen vierden we overwinningen, groot en klein. Samen droegen we elkaar door moeilijke momenten heen. Het afscheid was pijnlijk, maar ook mooi, want ik wist: deze verbindingen en inzichten draag ik voor altijd bij me.
Terugkijken en vooruitkijken
Met een positieve blik kijk ik terug op mijn zes weken in Portugal. Ik heb diepere lagen in mezelf ontdekt, geleerd hoe ik met moeilijke situaties kan omgaan, en ingezien dat ik het verleden niet kan veranderen. Het enige wat ik kan doen, is kijken naar hoe ik er nu mee omga en hoe ik verder wil.
Vooral heb ik ingezien dat ik sterker ben dan ik soms denk. Herstel is geen rechte weg, maar een pad met bochten, omwegen en soms kuilen. Toch weet ik nu: het is mogelijk, ook wanneer het donker is. Er is altijd licht, soms klein, soms groot en ik kan ervoor kiezen om er telkens weer naartoe te bewegen.
BeLeef blijft voor altijd in mijn hart met alles wat ik in Portugal heb ontdekt, neem ik mee als richtingwijzer voor mezelf én misschien ooit als steun voor een ander.
Volgende week zondag staat deel 4 online! Dan vertel ik alles over mijn thuiskomst en de start van het Natraject!
Bekijk hier alle blogs!
