In de serie BeLeef de reis van… nemen (oud-)cliënten je mee in hún persoonlijke reis! Van het allereerste begin van hun behandeling tot waar ze nu staan. Ze delen openhartig over hun eetstoornis, waarom ze hulp zochten, hoe ze de opname hebben ervaren, het Natraject en het leven daarna. Een kijkje achter de schermen van herstel, vol eerlijke verhalen, moeilijke momenten én hoopvolle stappen. Om jou te informeren, te raken én misschien zelfs te inspireren.
De komende weken is Roos aan het woord! Zij neemt jullie via deze blogs mee in haar reis bij BeLeef! Vorige week stelde zij zichzelf al voor, vandaag vertelt ze meer over de screening en het Voortraject.
Nu is het tijd om een keuze te maken voor mijzelf
Het was vrijdagavond. Ik zat alleen thuis op de bank, wat te scrollen op Instagram. Plots zag ik dat er nog intake plekken vrij waren bij BeLeef. Iets in mij zei meteen: dit heb ik nu nodig dit moet ik doen. De behandeling die ik op dat moment volgde voelde niet passend, mijn studie had ik stopgezet, en diep vanbinnen wist ik: als ik het nu niet 100% voor herstel ga geven, wanneer dan wel?
Mijn ouders waren niet thuis. Eerst dacht ik nog: “moet ik dit niet eerst overleggen?” Maar toen kwam dat besef: ik heb al zo vaak eerst rekening gehouden met anderen. Nu is het tijd om een keuze te maken voor mijzelf. Met een bonzend hart vulde ik het aanmeldformulier in. Een seconde bleef mijn vinger boven de verzendknop zweven. Klik. Geen weg terug.
De volgende ochtend vertelde ik het mijn moeder. Ze vond het spannend, vooral door de eigen bijdrage: hoe ga je dat doen? Mijn antwoord was: mam, dat komt goed. Ik wil dit, dus ik zal alles op alles zetten om het bedrag bij elkaar te krijgen.
Alsof iemand door alle lagen heen keek, naar wie ik écht was in plaats van enkel symptomen te bestrijden…
Maandagochtend, direct na het weekend, had ik mijn eerste kennismakingsgesprek. Ik zat achter mijn laptop met een kop thee en spanning door mijn hele lijf te wachten op het moment dat ik werd gebeld via teams. De vragen die de therapeut vervolgens stelde, waren anders dan ik gewend was. Geen standaardlijstje, maar vragen die me aan het denken zetten. Waarom krijg ik deze pas nu, na al die andere instanties?
Het gaf me hoop en kracht. Alsof iemand door alle lagen heen keek, naar wie ik écht was in plaats van enkel symptomen te bestrijden. En het andere wat mij raakte was dat de vrouw ook open haar eigen ervaringsverhaal deelde. Dat maakte dat ik me veilig en begrepen voelde.
Ze vertelde dat er de week erop al plek was voor een intake. Omdat mijn moeder toen niet kon, werd het twee weken later. In die tussentijd groeide mijn motivatie om iets te bedenken voor de eigen bijdrage.
Binnen vijftien minuten na het delen kwam de eerste donatie binnen
Eind oktober had ik mijn intake, verspreid over twee momenten: een systeemgesprek en een dag gericht op doelen formuleren, lichamelijke controles en motivatie. Mijn moeder ging met me mee als steun.
Wat me het meest bijbleef, was de warmte van de professionals en de ruimte. Ze waren vriendelijk tegen mij, maar niet tegen de eetstoornis. Dat voelde veilig en gaf me opnieuw vertrouwen. De ruimtes waarin de gesprekken plaatsvonden waren geen kille GGZ-kamers zoals ik eerder kende. Het voelde menselijk en welkom. Ook wel een gevoel van mens tot mens en niet van cliënt tot therapeut waarbij je jezelf een nummer kunt voelen. Dit was totaal niet aanwezig, echt tijd en aandacht voor jou als persoon.
Ik wilde mijn ouders niet vragen om het volledige bedrag, ze hadden de voorgaande jaren al meerdere dingen moeten laten om voor mij te zorgen.
Dus besloot ik een Crowdfunding op te zetten. Samen met een vriendin had ik de pagina sneller online dan verwacht. Binnen vijftien minuten na het delen kwam de eerste donatie binnen.
Toen de donaties wat begonnen te stagneren, mailde ik de Gelderlander en mijn lokale dorpskrant. Wat daarna gebeurde, had ik nooit durven dromen: op 5 december 2024 pakjesavond stond mijn verhaal op de voorpagina van de Gelderlander, verspreid door heel Nederland. De donaties stroomden binnen. Het was zo overweldigend dat ik mijn telefoon op een gegeven moment heb weggelegd. Het besef werd groot: nu “moet” ik het ook echt gaan doen herstellen, geen half werk meer maar met 100% voor herstel en het leven gaan.
Ben ik wel ziek genoeg?
Mijn Voortraject duurde acht weken in plaats van twaalf. Soms voelde dat intensief, maar de therapeuten die mij begeleidden in deze weken keken steeds goed samen met mij wat passend was qua energie voor die week. Ik had online gesprekken met een therapeut van BeLeef en met een coach van Isa Power, die bij BeLeef is aangesloten. Beide voelden vertrouwd. Ik maakte stappen, maar er mocht ook ruimte zijn voor angst: ben ik wel ziek genoeg?
Tijdens dit traject kwamen we op thema’s die veel invloed hadden op mijn eetstoornis, zoals maskeren in sociale situaties of deze zelfs vermijden omdat ik van de eetstoornis geen gezelligheid mocht ervaren, niet durven praten over mijn daadwerkelijke gevoelens en gedachtes, ongezonde manieren om met mijn emoties om te gaan. Ook werkten we aan het ombuigen van negatieve gedachten en kreeg ik opdrachten voor tussen de sessies met kleine haalbare stappen om me voor te bereiden op de klinische opname in Portugal.
De eerste keer dat mijn groepsgenoten elkaar ontmoetten vond ik doodeng, maar ik voelde ook verbinding
Toen ik de definitieve ‘GO’ kreeg, was dat een dubbel gevoel, voor de tweede keer de bevestiging dat ik echt bezig ging met mijn herstelproces. De spanning liep in de week voor vertrek flink op. Ik bereidde voor op de klinische opname en nam de week voor vertrek afscheid van mijn dierbare familie en vriendinnen. In deze laatste week nam ik ook als eerste stap een richting in contactherstel met een familielid, waar ik met trillende benen binnen stond, maar ook dit gaf weer kracht en motivatie om te ontdekken in de opname wat mij zo onwijs veel spanning gaf.
De eerste keer dat mijn groepsgenoten elkaar ontmoetten vond ik doodeng. Gedachten als: ben ik wel dun genoeg voor dit traject? Wat als ik de jongste ben en geen aansluiting vind in de groep? ging door mijn hoofd. Maar tijdens de ontmoeting voelde ik ook verbinding: met de groep, met de therapeuten, en met het gezamenlijke doel waarvoor we er allemaal waren. Namelijk voor herstel!
En toen… stapte ik het vliegtuig in.
Volgende week zondag staat deel 3 online! Dan vertel ik alles over mijn zesweekse opname in Portugal.
Bekijk hier alle blogs!
