In de serie BeLeef de reis van… nemen (oud-)cliënten je mee in hún persoonlijke reis – van het allereerste begin van hun behandeling tot waar ze nu staan. Ze delen openhartig over hun eetstoornis, waarom ze hulp zochten, hoe ze de opname hebben ervaren, het Natraject en het leven daarna. Een kijkje achter de schermen van herstel, vol eerlijke verhalen, moeilijke momenten én hoopvolle stappen. Om jou te informeren, te raken én misschien zelfs te inspireren.
We trappen deze serie af met Estelle! Zij neemt jullie de komende weken via deze blogs mee in haar reis bij Be-Leef! Vorige week vertelde zij over de opname in Portugal vandaag vertelt ze meer over haar thuiskomst en het Natraject!
De eetstoornis had niet alleen mij geraakt, maar ook mijn gezin
Eenmaal thuis voelde het voor mij niet echt als thuiskomen. Ik ben na Portugal namelijk niet teruggegaan naar mijn ouderlijk huis, maar ik ben bij mijn oom en tante gaan wonen. Het is een fijne, veilige tussenstap – zolang als ik er behoefte aan heb. In Portugal heb ik geleerd om los te komen van de afhankelijkheid van mijn ouders, en dat wilde ik vasthouden. Het voelde spannend, maar ik wist ook dat dit voor mijn herstel en levensfase nodig was. Wat me hielp in deze overgang, was dat er ook aandacht bleef voor het systeem waar ik vandaan kwam. De eetstoornis had niet alleen mij geraakt, maar ook mijn gezin. In Portugal was daar al ruimte voor, en gelukkig liep de systeemtherapie ook thuis door. Zo kreeg ook mijn omgeving handvatten, en kon ik me verder losmaken van oude patronen.
Het belangrijkste was dat ik inmiddels wist dat ik altijd opnieuw kon kiezen
Ook kwam ik weer in het echte leven terecht. Hoe ging ik mijn dagen vormgeven? Hoe creëerde ik mijn eigen plek? Hoe zorgde ik dat ik de patronen van mijn eetstoornis – die ik in Portugal had leren loslaten – thuis niet opnieuw toeliet? Dingen als etiketten lezen, of terugvallen op controle… ze lagen nog op de loer. Maar ik was me er inmiddels zó bewust van geworden, dat ik het kon herkennen en stoppen. Hoe vaker ik het negeerde, hoe minder de behoefte werd.
Soms liep ik tegen iets ouds aan, en dat gaf niet. In Portugal werd ik erop voorbereid dat herstel met vallen en opstaan zou gaan. Het belangrijkste was dat ik inmiddels wist dat ik altijd opnieuw kon kiezen. Elk moment is een nieuw moment.
Ik herpakte me, hield vast aan een basisstructuur en bleef daarbij veel variëren
Een eerste test kwam sneller dan verwacht. Ik kreeg net terug uit Portugal de griep. Meteen voelde ik paniek: hoe kan ik nu nog op mijn lijf vertrouwen? Toen ik weer een beetje opknapte, bleef die onzekerheid nog even hangen. Kan ik het écht wel zelf?
Op moeilijke momenten voelde ik de drang weer opkomen om terug te grijpen naar de controle van een eetlijst — iets waar ik al tien jaar lang mee leefde.
Maar door de gesprekken met mijn therapeut, die me inmiddels goed kende, werd ik herinnerd aan het vertrouwen in mezelf. Ook dacht ik terug aan Portugal. Daar had ik geleerd: Ik kan het zelf en ik mag op mezelf vertrouwen. Ik herpakte me, hield vast aan een basisstructuur en bleef daarbij veel variëren. Langzaam begon ik het leven steeds meer binnen te laten. In het begin gaf het spanning; elk patroon dat ik doorbrak voelde spannend, maar hoe vaker ik het deed, hoe gewoner het werd.
Herstel ging voor mij over veel meer dan het eten. De eetstoornis had me niet alleen mijn eetlust, maar ook mijn levenslust afgenomen. Mijn sociale contacten moest ik opnieuw oppakken, en mijn spontaniteit en creativiteit wilde ik weer de ruimte geven.
Er kwam ruimte voor rouw. Rouw om alles wat ik de afgelopen jaren heb gemist en niet écht heb beleefd
Ik koos er bewust voor om na thuiskomst niet meteen weer te gaan werken. Er kwam zoveel op me af – niet alleen door alles wat ik in Portugal had meegemaakt, maar ook door alles wat eraan voorafging. Ik wilde eerst de focus op mezelf houden en ruimte maken om stap voor stap op te bouwen wat ik door de eetstoornis kwijt was geraakt. Voor mij werkte het om daarin trouw te blijven aan mijn eigen tempo, mijn grenzen te bewaken en te voelen waar ik behoefte aan had op een dag. De casemanager van Be-leef keek ook mee op maatschappelijk gebied — zoals wonen, werk, dag invulling en praktische stappen. Het was fijn om hierin steun te voelen.
Wekelijks had ik een individuele sessie met een aan mij gekoppelde therapeute. Dit heeft me heel veel opgeleverd. Er kwam ruimte voor rouw. Rouw om alles wat ik de afgelopen jaren heb gemist en niet écht heb beleefd. Emoties die ik jarenlang had weggestopt, begonnen zich voorzichtig te laten zien. Mijn therapeute begeleidde me steeds meer naar mijn eigen gevoel. Met behulp van voice dialogue en lichaamsgericht werk, kreeg ik meer inzicht in verschillende kanten in mij en zo kwam ik beter in contact met mezelf.
Het was een plek waar ik durfde te delen, te oefenen en mezelf kon zijn
Daarnaast was er wekelijks dagbehandeling met mijn groep uit Portugal. We waren dan een hele dag samen: van ’s ochtends tot het eind van de middag, inclusief de eetmomenten. Het was erg fijn om in zo’n veilige, vertrouwde setting te mogen landen, met mensen die echt begrepen waar je doorheen ging. De therapeuten – zelf ook weer ervaringsdeskundigen – sloten goed aan op wat er in ons leefde en wat we nodig hadden. We bespraken thema’s waar we in het dagelijks leven tegenaan liepen. De herkenning gaf steun. Het was een plek waar ik durfde te delen, te oefenen en mezelf kon zijn. Het voelde vrij – ik mocht daar echt buiten de lijntjes leren kleuren. Experimenteren met hoe ik het leven in wilde stappen. En dat deed ik ook. Thuis begon ik steeds meer dingen toe te passen die ik tijdens de dagbehandeling had geleerd. Zo begon ik een eigen dag invulling te creëren die echt bij míj paste: met meditatie, yoga, creativiteit en muziek.
Ik begon het leven weer te zien als een ontdekkingstocht
Langzaam maar zeker durfde ik meer. Ik sprak af met vriendinnen, at vaker buiten de deur, ging naar feestjes. En ik ontdekte dat ik het echte leven, onder de mensen, eigenlijk best leuk begon te vinden. Dat was zó’n verschil met het meisje dat eerder nog vooral thuis zat, afhankelijk van haar ouders. Mijn innerlijke kind – die ik in Portugal had teruggevonden – nam ik mee. En ik begon het leven weer te zien als een ontdekkingstocht. Met creativiteit, plezier en speelsheid. Leven werd weer iets van mezelf. En steeds meer kreeg ik daarin ook steun van fijne mensen om me heen. Ik hoef het niet alleen te doen.
De laatste dag van het Natraject brak aan. We stonden stil bij onze reis, en waar we nu staan. Het voelde rond, maar ook spannend. Want opnieuw een stap zetten is niet niks. Maar dit keer voelde ik: Ik kan dit dragen. En dat was nieuw…
Volgende week zondag staat deel 5 online! Estelle deelt dan alles over het Reïntegratietraject waar ze momenteel mee bezig is!
Bekijk hier alle blogs!
