In de serie Be-Leef de reis van… nemen (oud-)cliënten je mee in hún persoonlijke reis – van het allereerste begin van hun behandeling tot waar ze nu staan. Ze delen openhartig over hun eetstoornis, waarom ze hulp zochten, hoe ze de opname hebben ervaren, het Natraject en het leven daarna. Een kijkje achter de schermen van herstel, vol eerlijke verhalen, moeilijke momenten én hoopvolle stappen. Om jou te informeren, te raken én misschien zelfs te inspireren.
We trappen deze serie af met Estelle! Zij neemt jullie de komende weken via deze blogs mee in haar reis bij Be-Leef! Vorige week vertelde zij over haar intake en het Voortraject, vandaag vertelt ze meer over de zesweekse opname in Portugal!
Toen ik eenmaal in het vliegtuig zat, kwam het besef pas echt.
Mijn reis was officieel begonnen. Er was geen weg meer terug. Ik voelde van alles door elkaar: spanning, onzekerheid, maar ook hoop. Wat zou me te wachten staan? Zou dit écht een keerpunt in mijn herstel kunnen zijn? Ik wist het niet zeker, maar ik wilde het wel graag proberen.
Dat gesprek gaf me een eerste gevoel van herkenning. Ik was niet alleen.
Mijn hoofd maakte overuren. Hoe gaat het team zijn? Kan ik het eten wel aan? Hoe gaat het in de groep zijn? Wat als ik deze kans verpest? De interne druk was groot. Toch was daar ook een stemmetje dat zei: je doet dit voor jezelf. In het vliegtuig praatte ik met een groepsgenoot naast me. We deelden onze spanningen, maar ook onze motivatie. Dat gesprek gaf me een eerste gevoel van herkenning. Ik was niet alleen.
Toen we aankwamen bij de Quinta leek het alsof ik in een droom was beland. De zon, het uitzicht, de rust. We werden warm onthaald door het hele team. Het voelde overweldigend, maar tegelijkertijd ook heel welkom. We stelden ons voor, werden gekoppeld aan een buddy en kregen onze kamer. Ik vond het fijn om aan een buddy gekoppeld te zijn – iemand met wie je laagdrempelig kon delen hoe het ging, en waarmee je even kon inchecken buiten de hele groep om.
Tijdens de rondleiding keek ik mijn ogen uit. Alles zag er in het echt nóg mooier en ruimer uit dan op de foto’s. Ik voelde me dankbaar – dat ik op deze plek mocht zijn, met zulke lieve mensen om me heen. Ook waren er puppy’s die we elke dag mochten knuffelen en verzorgen. Ze haalden me even uit mijn hoofd en brachten me niet alleen troost, maar ook speelsheid.
De therapieën waren afwisselend en waardevol.
De dagen waren lang en zaten vol. Van vroeg in de ochtend ontbijt- of puppycorvee tot een dagsluiting aan het eind van de avond. Mijn telefoon heb ik eigenlijk niet gemist. ’s Avonds was ik vaak erg moe, maar het ritme en de structuur deden me ook goed. Daarbij was geen dag hetzelfde, net als het eten trouwens – dat was elke dag weer een verrassing.
De therapieën waren afwisselend en waardevol. We begonnen vaak met yoga of meditatie- een fijn moment om even te landen en bij mezelf in te checken. In de dagopeningen spraken we met elkaar en met de therapeuten. Hierin werd er ruimte gegeven aan alles wat er in jou en de groep leefden. Daarnaast werden er thema’s ingebracht. Ook bijzondere therapievormen, zoals paardentherapie, brachten me veel inzicht in mezelf en mijn verhouding tot anderen. De meeste sessies volgden we in groepsverband, maar ik vond het ook fijn dat er af en toe individuele gesprekken waren of momenten waarin we in kleinere groepjes uiteen gingen. Zo ontstond er ruimte voor nog meer verdieping, persoonlijke aandacht en het bespreken van thema’s die niet altijd in de groep aan bod kwamen.
Ook deelden de therapeuten hun eigen verhalen, waarin ik herkenning en inspiratie vond.
Ondanks dat het een groepsbehandeling was, voelde ik me echt als individu gezien. Er werd afgestemd op wie jij was en wat jij nodig had. Dat vond ik bijzonder. Ook buiten de therapiesessies kon je vrijwel altijd terecht bij teamleden voor een gesprekje of als er iets speelde. De verpleegkundigen waren bovendien 24/7 bereikbaar.
De opbouw van het programma was goed doordacht: van het negatieve van de eetstoornis, naar dieper duiken in achterliggende patronen, naar de functies, en naar loslaten en geloof in herstel. Ik ervaarde dit in een veilige, open setting, waar niets fout is, zolang je eerlijk bent. Ook deelden de therapeuten hun eigen verhalen, waarin ik herkenning en inspiratie vond.
Juist het confronteren van de diepere lagen was pittig.
De eetmomenten begon ik steeds fijner te ervaren. De liefde waarmee er gekookt werd, was aan alles te zien, te ruiken en te proeven. Gaandeweg werden we er steeds meer bij betrokken: koken, bakken, meedenken, voorbereiden, en zelfs inkopen doen. Ook door uitstapjes werd eten steeds meer onderdeel van het gewone leven. Er kwam ruimte voor borrels, feestelijke maaltijden, sfeer, gezelligheid en genieten.
Natuurlijk waren er ook zware momenten. Juist het confronteren van de diepere lagen was pittig. De therapeuten zagen precies waar ik me aan vasthield – bevestiging, controle, lijstjes. In plaats van mee te gaan in die patronen, daagden ze me uit om op mezelf te vertrouwen. Ze gaven me niet telkens de bevestiging waar ik zo naar verlangde, maar lieten me mijn eigen kompas leren voelen. Soms voelde dat alsof ik in het diepe werd gegooid, maar ze stonden wel naast me. Niet om het over te nemen, maar om me te begeleiden terwijl ik zelf de stappen zette. Dit gaf me de kans om mijn eigen kracht te ontdekken.
Ik zag mezelf veranderen: ik lachte meer, maakte grapjes, was soms ondeugend, en durfde mezelf steeds vaker te laten zien.
In het begin vond ik het erg lastig mijn gevoelens toe te laten. Door alle fases heen groeide ik daarin. Ik voelde steeds meer dat ik er mocht zijn, inclusief mijn kwetsbaarheid. Vergelijken met anderen deed ik veel, maar ik kwam erachter hoe belangrijk het is om bij mijn eigen proces te blijven. En natuurlijk waren er ook momenten dat ik werd getriggerd door dingen in de groep. Maar juist dat maakte het zo’n goede oefening voor het dagelijks leven, waar je ook met triggers en vergelijkingen te maken krijgt. Ik leerde mee steeds meer te richtten op wat goed is voor mij.
Er kwam aandacht voor mijn kwaliteiten, voor mijn gezonde kanten, en voor mijn innerlijke kind – dat speelse, vrolijke, grappige deel van mij dat ik zo lang kwijt was geweest. Ik zag mezelf veranderen: ik lachte meer, maakte grapjes, was soms ondeugend, en durfde mezelf steeds vaker te laten zien. Zelfs in mijn uiterlijk kwam de verandering terug. Van meisje naar jongvolwassene, en mijn gevoel over mezelf veranderde mee.
De cottages: oefenen met het echte leven
De overgang naar de cottages vond ik spannend. Twee weken in eigen huisjes verblijven. Ineens meer zelfstandigheid. Meer ruimte. Meer leegte ook. Maar we werkten er stap voor stap naartoe. Met een plan, begeleiding en we hadden nog steeds dagelijkse contactmomenten. Het gaf me de kans om te oefenen met alles wat ik geleerd had. Niet terugvallen in controle. Niet vluchten in ‘nuttig bezig zijn’. Maar ook: mezelf leuke dingen en ontspanning gunnen. Om hulp durven vragen. Mijn grenzen aangeven. En dat lukte. Met vallen en opstaan.
Ik nam iets mee. Vrienden. Hoop. Kracht.
Wat me echt heeft geraakt, zijn de mensen die ik heb ontmoet. Groepsgenoten die inmiddels vrienden zijn geworden. Maar ook de therapeuten. Allemaal mensen die écht begrijpen hoe het voelt. Ze waren er op de moeilijke momenten, maar vierden ook de kleine overwinningen mee.
De laatste avond vond ik dan ook moeilijk en verdrietig, want het was steeds vertrouwder gaan voelen. Maar ik wist ook: ik nam iets mee. Vrienden. Hoop. Kracht. In het vliegtuig terug voelde ik spanning, maar ik wist ook: dit was het begin van iets nieuws, met meer Estelle. …
Volgende week zondag staat deel 4 online! Estelle deelt dan alles over het weer thuiskomen en het Natraject!
Bekijk hier alle blogs!
