In de serie Be-Leef de reis van… nemen (oud-)cliënten je mee in hún persoonlijke reis – van het allereerste begin van hun behandeling tot waar ze nu staan. Ze delen openhartig over hun eetstoornis, waarom ze hulp zochten, hoe ze de opname hebben ervaren, het Natraject en het leven daarna. Een kijkje achter de schermen van herstel, vol eerlijke verhalen, moeilijke momenten én hoopvolle stappen. Om jou te informeren, te raken én misschien zelfs te inspireren.
We trappen deze serie af met Estelle! Zij neemt jullie de komende weken via deze blogs mee in haar reis bij Be-Leef! Vorige week stelde zij zichzelf al voor, vandaag vertelt ze meer over de screening en het Voortraject.
Nadat ik mij online aangemeld had, werd ik gebeld door één van de therapeuten van Be-Leef. We planden een korte telefonisch kennismaking in. Ik weet nog goed hoe spannend ik het vond. Wat zou er gevraagd worden? Wat als ik niet in aanmerking kom? Er werden wat vragen over mij gesteld, maar vooral werd er met oprechte aandacht geluisterd. Dat maakte dat ik me direct serieus genomen voelde.
Er werd niet alleen gekeken naar mijn symptomen, maar ook naar mijn wensen, mijn hulpvraag, mijn verwachtingen en naar wie ík was.
Kort daarop mocht ik op intake komen. Ik nam mijn moeder mee – dat voelde fijn, als extra steun. Tijdens de intake sprak ik met verschillende deskundigen: een ervaringsprofessional, een psychiater en een arts. En wat me hier vooral van bijbleef is dat ik me gezien en gehoord voelde. Niet als ‘geval’, maar als mens. Er werd niet alleen gekeken naar mijn symptomen, maar ook naar mijn wensen, mijn hulpvraag, mijn verwachtingen en naar wie ík was. Dat raakte me.
Ik kreeg een voorlopige GO. Dat was hoopvol en tegelijkertijd ook spannend. Ik begon aan het Voortraject.
Samen stelden we mijn behandelplan op. Ik vond het fijn dat ik actief kon meedenken.
Ik kreeg online sessies met een aan mij gekoppelde therapeute, die zelf ook ervaringsdeskundige is. Dat maakte het veilig – zij begreep het echt van binnenuit. Samen stelden we mijn behandelplan op. Ik vond het fijn dat ik actief kon meedenken. Het was bijzonder dat mijn eigen ideeën en wensen als uitgangspunt werden genomen. Ze gaven richting aan mijn doelen en maakten dat het echt míjn proces werd. Dat gaf hoop, vertrouwen en het gevoel dat ik invloed had op mijn eigen herstel.
Ook kreeg ik opdrachten om thuis mee aan de slag te gaan. Door deze opdrachten kreeg ik meer inzicht in mijn eetstoornis en motivatie. Daarnaast had ik een kennismakingsgesprek met een systeemtherapeut. Daaruit volgde gesprekken met de mensen om mij heen die ik als betrokkenen had gekozen. Dit vond ik erg waardevol. Het gaf het gevoel dat we er samen naartoe werkten.
Wat goed is om te weten: mijn Voortraject was alweer een tijd geleden. Inmiddels is dat aangepast naar een traject van 6 tot 12 weken. Je krijgt daarin wekelijks individuele therapie, systeemtherapie wordt opgestart, en je wordt begeleid door onder andere een diëtist.
Maar toen ik de definitieve ‘GO’ kreeg, voelde ik ook een enorme opluchting.
De spanning bouwde zich op in de weken voor vertrek. Gaat het echt gebeuren? Kan ik dit wel? Maar toen ik de definitieve ‘GO’ kreeg, voelde ik ook een enorme opluchting. Het ging nu écht beginnen.
Een week voor vertrek ontmoette ik voor het eerst mijn groepsgenoten en enkele therapeuten. Het was zo fijn om gezichten te zien, verhalen te horen, te voelen dat ik niet alleen was. Iedereen vond het spannend. En toch waren we daar allemaal met hetzelfde doel.
En toen stapte ik het vliegtuig in…
Volgende week zondag staat deel 3 online! Estelle deelt dan alles over de zesweekse opname in Portugal!
Bekijk hier alle blogs!
